Nagels vol verdriet

Ik wist niet meer wat te doen. Op zo’n moment weet je nooit wat te doen. Alles had ik al geprobeerd, van krantenjongen tot nachtarbeider in een bakkerij. Het leverde slechts een kruimel en een ei op. En dan biedt de laatste oplossing zich aan.

Het was al na middernacht toen ik mijn eerste klant vond. Ik was ingelogd op een online datingplatform. Hij had me hier aangesproken. Na enkele over-en-weer berichten wisselden we msn uit, waarna we snel een afspraak maakten. Ik was erg zenuwachtig. Nog nooit had ik dit gedaan. ‘Ik keer terug,’ dacht ik meermaals op mijn fiets, maar het was alsof de strijd met de snijdende wind me aanzette de knoop door te hakken. Na een fietstocht die beduidend minder lang leek dan aanvankelijk gedacht, in een niet te schatten vrieskou, kwam ik uit op de juiste straat. Ik maakte mijn fiets met klamme handen vast aan een stelling en vervolgde mijn weg te voet. Enkele huizen verder verscheen het nummer 89. Ik deed mijn jas open, dan weer toe. ‘Hoe zou ik me het beste tonen?’ Jas open of toe? Ik deed hem toch weer open. Dat stond beter, vond ik. Ik belde aan. Mijn hart klopte in mijn keel maar tegelijk zette ik mijn meest mannelijke gelaat op.

Na een minuutje hoorde ik geschuifel in de gang. De voordeur ging open. Een vriendelijk kijkende ietwat oudere man deed open. Ik herkende hem van het msn-venstertje. Een resem kortzinnen verlieten zijn mond: “Hallo, kom binnen. Heb je het toch niet te koud gehad? De chauffage brandt hier hoor. Let niet op de rommel.” Hij was duidelijk zenuwachtig. Ik bedacht me wat een normale escort zou doen en ontkleedde dan maar deels. Ik deed mijn schoenen uit, evenals mijn jas en truien. Hij stond er onwennig bij. Hij sprak over de situatie met datzelfde bijvoeglijke naamwoord. ‘Eh.. Ja. Ik heb het …’ en hij stopte me 100 euro toe. We hadden vooraf duidelijke afspraken gemaakt over de betaling. Ik stopte het geld weg in een verborgen zakje van mijn jas en gooide die terug op de aftandse zetel, bij de rest van mijn kleren. Ik ging voor hem staan. Ik haalde mijn schouders op en zei: ‘Hier is je man.’ Het klonk stoerder dan verwacht. Ik had evenwel een klein hartje toen. Ik zou worden overgelaten aan zijn lusten.

Het huis zag er uit als een stort, maar dan net iets properder en evenwel met toekomstmogelijkheden. Ik meende me in een chique herenhuis te bevinden, met hoge plafonds en dito deuren. De ruimte waarin de man mij ontving was netjes opgeruimd. Slechts een tafel, twee stoelen, een televisie, de aftandse zetel met mijn kleren op en een moderne zitbank vulden de kamer met soberheid. Later, toen ik al aan de driften van de man overgeleverd was, merkte ik nog een kleine kast op, verscholen in een hoekje. De onbeschilderde muren hadden iets Oost-Europees. De man zelf zag er niet veel beter uit. Toen hij me voor het eerst aanraakte, bedacht ik me dat hij niet echt gelukkig moest zijn in zijn bestaan. Ik had zelfs medelijden met de man. De hele situatie was mistroostig.

Slechts één schilderij hing aan de muur. Ik bestudeerde het ding toen de man me betastte over mijn hele lichaam. Het zag er evenzeer een droef tafereel uit: enkel maar beigetinten. Niets meer. Geen figuren, geen vormen. Slechts een bonte diversiteit aan beige. De bestudering hield op toen de man me voor het eerst probeerde te kussen. Zijn tong zocht de mijne. Het eerste contact was aarzelend, maar – zo leek het wel – een hele opluchting. De man ontdeed me van mijn T-shirt en zocht zijn weg naar mijn kruis. Hij had verstand ter zake. Hij pakte de dingen namelijk erg opwindend aan, moet ik toegeven. Na een half uurtje stond ik poedelnaakt voor hem. Hij raakte me overal aan, steeds sneller en snel afwisselend. Uiteindelijk begon hij zich slechts op mijn geslacht te concentreren. Met zijn tong beroerde hij elk onderdeel van mijn harde lid. Ik wist niet helemaal wat er van mij als escort werd verwacht, dus bleef ik maar gewoon staan. Dat bleek de goede keuze.

De man vermaakte zichzelf gedurende een hele poos. Zo had ik de tijd om rond te kijken en een persoonlijke imaginaire toets te geven aan het geheel. Deze kamer moest al zeker van die droefheid afgeholpen worden. Een lichtviolet kleurtje zou wonderen doen, bedacht ik me. Moesten er nog wat voleiken kasten tegen de muur staan, zou het geheel ook gezelligheid kunnen uitstralen, iets wat deze ruimte zeker kon gebruiken. De man nam mijn lid in zijn mond. Ondertussen beroerde hij met zijn vingers mijn borstkas. Ik merkte op dat de nagels van zeven vingers netjes geknipt waren. Drie overige vingers waren minder aantrekkelijk, met nog lange, vieze nagels aan. Tijdens de pijpsessie zocht ik de ruimte af naar een nagelknipper, met succes. De man moet in afwachting van deze afspraak zijn nagels staan knippen hebben en net niet rondgeraakt zijn. Hij ging steeds feller te werk en rukte tot ik bijna klaarkwam. Ik hield hem tegen. Hij leidde me naar de zetel en fluisterde dat hij me graag had doen klaarkomen. Ik stemde in en dacht aan mijn ideale partner. Mijn lichaam schokte van intensiteit; de man genoot zichtbaar van het strakker worden van de buikspieren. Het klaarkomen veroorzaakte een schokgolf van rillingen, wat een brede glimlach toverde op het gelaat van de man. Hij keek me aan en liet me dan los. De overtuiging stond in zijn aangezicht te lezen: ik heb het nog steeds.

Hij keek me blijvend aan, met grote arendsogen, toen ik bezig was me opnieuw aan te kleden. De sfeer was weer omgeslagen. Dezelfde onwennigheid van bij het begin van onze afspraak hing in de ruimte. De marmeren zuil, vlak naast de deur richting inkomhal, was me niet eerder opgevallen. De brief die erop lag was geadresseerd aan ‘Mevrouw E. Levleugele’. Hij was getrouwd. Of gescheiden, al droeg hij zijn ring nog.

Enkele tellen later bevond ik me op mijn fiets, sms’end dat ik een half uurtje later zou zijn. Moest ze vragen waar ik was geweest, zou ik zeggen dat ik een vriend had geholpen met deeltaak 4A: Communicatie & Overleg. Dit lijkt wel schizofrenie: overdag de brave, oplettende student, ‘s Nachts de meest geile dienaar van wie me betaalt.

(DH, digitaal cultureel magazine De Optimist)